اى رهروى که خیر به مردم رسانده‏اى آسوده رو، که بار تو بر دوش سائل است باید آماده شویم. تا دیر نشده و وقت از دست نرفته باید توشه و زاد سفر خود را مهیا و وسایل سفر را کنار بگذاریم. همین امروز و فرداست که قرعه به نام ما در آید و بگویند فرصت ماندن دیگر تمام شده و باید حرکت کنی. همه ما مسافریم. سفری پیش رو داریم قطعی. آن سفر همان مرگ است که حتمی و همگانی است. هیچ کس را از این سفر معاف نکرده اند. همه طعم این هجرت را می چشند.1 زمان آن هم معلوم نیست. وقتی هم که زمان یک سفر حتمی معلوم نباشد، عاقل کسی است که کوله پشتی و توشه سفر خود را آماده کرده باشد تا هر وقت هنگام سفر فرارسید، فرصت برداشتن لوازم مهیا شده را داشته باشد. سفر هر قدر مهم و حساس باشد، آماده کردن وسایل و لوازم آن اهمیت بیشتری پیدا می کند. وقتی هم که زمان سفر مشخص نباشد، کنار گذاشتن کوله بار ضروری تر می شود.